! ธี่หยด เรื่องเล่า “ยี้ห้อย ร้อยละยี่สิบ ” ปะทะ เหลี่ยม มอนเตเนโกร ขบวนการยุติธรรม องค์กรอิสระ ถูกทำลายย่อยยับ ป่นปี้

คอลัมน์ : ธี่หยด เรื่องเล่าศึกชิงอำนาจ 2 ตระกูล ยี้ห้อย ร้อยละยี่สิบ ปะทะ เหลี่ยม มอนเตเนโกร ย้อนอดีต 30 ปี ฉายายี้ห้อย ร้อยละยี่สิบ ไม่ได้มาเพราะโชคช่วย เข้าแก๊งไหนหัวหน้าตายหมด ในยุทธภพ ไม่มีใครต้องการเข้าสังกัดพรรค แต่มีหลงจู๊ แห่งพรรคปลาไหลใส่สเก็ต เอามาชุบเลี้ยงจนเติบใหญ่ หวังจะให้เป็นประมุขพรรค แต่ยี้ห้อยเป็นคนนิสัยใจคอโหดเหี้ยม ทะเยอทะยาน มักใหญ่ ไฝ่สูง ฆ่าน้อง ฟ้องนาย ขายเพื่อน ประมุขพรรคเหลี่ยม มอนเตเนโกรเห็นแวว อำมหิต จึงส่งเทียบเชิญให้เข้าพรรค เพื่อจะเสริมความแข็งแกร่งพรรคมาร เพื่อยึดเจ้ายุทธภพ แต่อยู่ร่วมกันได้ไม่นาน เกิดการระแวง ซึ่งกันและกัน เหลี่ยม มอนเตเนโกร ระแวง ยี้ห้อย ไปร่วมมือกับพรรคสีฟ้า ยึดครองอำนาจเจ้ายุทธภพ ทำให้ เหลี่ยม กระอักเลือด ต้องหนีไปเก็บตัวอยู่ในถ้ำ เพื่อรักษาแผลใจถึง 17 ปี พร้อมฝึกวิชา ไหมฟ้า หวังกลับมาล้างแค้น “วลี เมื่อผมไม่มีความสุข คนในยุทธภพ ก็อย่ามีความสุข ”คำอาฆาตแค้น ประมุขพรรคมาร เมื่อวิชา อาคม แกร่งกล้า ในยุทธจักร กำลังทวงคืนเจ้ายุทธภพ ไม่สนจะใช้วิชามาร ดาบอาบยาพิษ ธนูอาบยาพิษขอให้ชนะอย่างเดียว เมื่อมารสีแดง ปะทะมารสีน้ำเงิน ยุทธภพแตกออกเป็นหลายฝ่าย ประชาชน อดอยาก ข้าวปลาอาหารแพง กฏยุทธภพถูกทำลาย บ้านเมืองจะสงบสุขได้อย่างไร นึกถึงคำพูด

“โจโฉ

เมื่อโจโฉ สอน โจผี ….

โจโฉ : เจ้าจะปกครองบ้านเมืองแบบไหน ?

โจผี : เราควรจะส่งเสริมขุนนางที่ซื่อสัตย์ ส่งเสริมคนดีให้มีอำนาจ

โจโฉ : ผิดแล้ว …เราไม่ควรส่งเสริมขุนนางที่ซือสัตย์..

โจผี : อ้าว …ทำไมล่ะ ?

โจโฉ : ขุนนางตงฉิน จะทำลายเรา ความชื่อสัตย์ จะทำให้ประชาชนรักเขา วันหนึ่งเขาจะเป็นอันตรายกับเรา
โจผี : อ้าวงั้นข้าควรทำอย่างไร ?

โจโฉ : เราต้องส่งเสริมขุนนาง ” กังฉิน ” ไม่ใช่ ” ตงฉิน “
ให้อำนาจ “กังฉิน” ดูแลบ้านเมือง

โจผี : เลี้ยงเขาให้ดี ..ให้เงินทองใช้ ?

โจโฉ : ผิดแล้ว..จงอย่าเลี้ยงให้มัน ” อิ่ม ” เสืออิ่มจะไม่กัด ..ให้เงินเดือนมันน้อยๆ กังฉินกินไม่พอมันก็จะเอาอำนาจที่เราให้มัน ไปหาประโยชน์กับประชาชน
เมื่อกังฉินใช้อำนาจเราหากิน มันก็จะปกป้องเรา..เราจะปลอดภัย

เท่านั้นยังไม่พอ กังฉินจะมีความผิด เป็นชนักติดหลัง
กังฉินคนไหนทรยศ เราก็ใช้ข้อหาที่มันฉ้อราษฎร์บังหลวงเล่นงานมัน

โจผี : แต่ทำอย่างนั้น ไปนานๆ ประชาชนที่เดือดร้อนมากขึ้นๆ จะไม่ลุกมาโค่นล้มเราหรือ ??

โจโฉ : อย่ากลัวไปเลย..การเลี้ยงกังฉิน มีวิธีการ

1 จงอย่าเลี้ยงให้อิ่ม และ

2 จงอย่าเลี้ยงให้มันสามัคคี..

โจผี : อย่าเลี้ยงให้สามัคคี ทำอย่างไร ?

โจโฉ : จงให้อำนาจแก่คนที่ไม่สมควรจะได้..

โจผี : ทำแบบนั้น จะได้อะไร ?

โจโฉ : ได้กังฉิน ไว้ปราบกังฉิน ..เมื่อกังฉินที่ปกครองเมืองใด ทำประชาชนเดือดร้อนมากๆ มีท่าทีจะก่อความวุ่นวายลุกลามมาถึงเรา เราก็ให้อำนาจสั่งการให้แก่กังฉินอีกเมือง มาโค่นมัน …

เมื่อโค่นสำเร็จ…ประชาชนก็จะ แซ่ซ้อง สรรเสริญเรา..รักเรา ด้วยแรงนิยม ที่กลุ่มพวกเราให้คนมาขับไล่กังฉินเก่านี้เอง กับกลุ่มกังฉินใหม่นั้น จะช่วยเราปกครองบ้านเมืองอย่างสงบ เข้าที่เข้าทางต่อไปได้อีกหลายปี…

และเมื่อถึงเวลา..เราก็ทำแบบเดิมอีกไปเรื่อยๆ วิธีนี้เราก็จะอยู่ในอำนาจได้ตลอดไป “โจโจ ”สอนโจผี ไม่ผิดกับการเมือง สีแดงครองอำนาจสูงสุดยึดสภานิติบัญญัติ สีน้ำเงินครองอำนาจ ฝ่ายปกครอง องค์กรอิสระ เพื่อคานอำนาจกัน เพราะต่างฝ่ายต่างระแวงกัน ถ้าเอ็งไม่ใช้อำนาจสูงสุดมากำจัดกลุ่มข้าก่อน ข้าก็จะไม่เอาอำนาจจากองค์กรอิสระเล่นงานเจ้าเช่นกัน เมื่อผลประโยชน์ลงตัวโจร แบ่งสมบัติที่ปล้นชาติ ประชาชน เดือดร้อน ประเทศชาติฉิบหาย

คอลัมน์ : ธี่หยด